Platforma Sygnalizacji Agrofagów - Online Pest Warning System

MSZYCA GROCHOWA

OPIS I BIOLOGIA SZKODNIKA

Mszyca grochowa należy do ważnych szkodników roślin z rodziny bobowatych. Jest gatunkiem jednodomnym, oligofagicznym zasiedlającym praktycznie wszystkie gatunki roślin z tej rodziny. Mszyca grochowa uważana jest za jedną z największych mszyc spotykanych na roślinach uprawnych. Nieuskrzydlone dzieworódki mają długość 3,2–5mm, są najczęściej koloru jasnozielonego (niekiedy z różowym odcieniem), głowa żółtawozielona, oczy czerwonawobrunatne. Syfony tj. rurki na odwłoku są cienkie i długie, koloru zielonego z brązowym końcem, nogi są długie, cienkie, jasnozielone. Forma uskrzydlona tej mszycy posiada dwie pary błoniastych skrzydeł.

Mszyca grochowa jest gatunkiem jednodomnym oraz holocyklicznym (rozwój pełny, w trakcie którego pojawiają się formy płciowe). Zimuje w stadium zapłodnionych jaj na wieloletnich roślinach bobowatych tj. koniczynie, lucernie, wyce. Wczesną wiosną wylęgają się larwy żerujące na młodych liściach roślin wieloletnich. Szkodnik rozmnaża się żyworodnie przez całe lato. Pod koniec maja pojawiają się formy uskrzydlone, które migrują na plantacje roślin żywicielskich tj. grochu, peluszki i innych roślin bobowatych, jednorocznych. Mszyce te w ciągu lata wydają żyworodnie 4–6 pokoleń bezskrzydłych. Kolonie mszyc bezskrzydłych zasiedlają najmłodsze, głównie wierzchołkowe części pędu rośliny. Pod koniec okresu wegetacyjnego, ponownie pojawiają się formy uskrzydlone, które w poszukiwaniu odpowiedniego pokarmu przenoszą się zwykle na odrastające wieloletnie rośliny bobowate, gdzie rodzą samce i samice, które po kopulacji składają zapłodnione jaja. Mszyca grochowa występuje we wszystkich rejonach uprawy roślin bobowatych.